رباعی ۱۰۶

رفت آنکه خیال رهنمون بود مرا
همچون مه و خور سیر نگون بود مرا
وز حسرت هر مقام می‌نالیدم
چون وادیدم رتبهٔ دون بود مرا

دیدگاهتان را بنویسید