رباعی ۱۳۹

نظاره خوش است باغ و رنگ و بو را
اما نه تصرف، بگذار این خو را
این شاخ امل که دنیاش میخوانند
گل رنگین، لیک میوه تلخ است او را

دیدگاهتان را بنویسید