رباعی ۲۲۰

گه میگذرد ز نُه فلک منظر ما
گه می‌افتد به پای هر غم سر ما
آن باده که عرش و فرش مست‌اند از او
ساقی ازل ریخته در ساغر ما

دیدگاهتان را بنویسید