رباعی ۲۴۵ – ناصر

می‌گیرم جیب‌گه سر و سامان را

می‌افشانم ز جمله گه دامان را

در آتش عشق می‌پزم سودائی

و امید و هراس می‌نهم نام آن را

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

← رباعی ۲۴۴ ← رباعی ۲۴۶