مدتی کاین مهر بالای مُنیر
وین زمین و ماه هم بودند اثیر
وان زمان، که شمس و ماه و این زمین
دود بودند و تنی شد آتشین
شد زمین و مه جدا از آفتاب
دور شد مه هم ز پهلوی تراب
هر یکی زیشان گشت اندر فضا
اختری پر تاب و پر نور و ضیا
شد نمایان بعد از آن این خاکسار
آب و برگ و جان‌ورانِ بی‌شمار
ای شکوفه، تو کجا بودی نهان
تا بدان دور و بدان کار زمان
notes