گر راه حرم چون سر زلف تو درازست
از کعبه دری بر دل عشاق تو بازست
تا گوشهٔ ابرویِ تو محراب دل ماست
ما را نه سر دیر و آهنگ حجازست
یک عاشق پاکیزه نظر نیست چو محمود
ور نه همه اطراف جهان پر ز ایازست
میلی که دلم سوی تو دارد به حقیقت
از دیدهٔ معنی ست، نه از روی مجازست
از هر دو جهان قبله سر کوی دارم
در جنت و فردوس چه حاجات به نمازست
در باز دل و دین به در میکده ناصر
می نوش زمانی که در توبه فرازست