فصل سیوم

سقاهم ربهم شرابا طهورا،انسان را پاک کردیم و از خوف و حزن بی باک کردیم.

افسرده‌گی کار آب و گل است، ره بردگی سیر جان و دل است.

شارب این شراب آن است که بر خشم خود سلطان است، این شراب در ابتدا خشم و ناخواستنی است و در انتها لطف و راستی است، خشم را در اول اگرچه تلخ است می‌خورد، و شیرینی که بهرهٔ آن است در آخر می‌برد. خشم مرد بر ضد تمنای اوست. تمنا هستی و غوغاء اوست، هر چند تمنا را که سر می‌نهد از دیو امنیتهم می‌رهد.

مرد از هر طعن دشمن که رو تابد چون نیک اندیشه کند لطف دوست یابد.

وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ یعنی منم، در همه حال مرا بشناس، چون در همه حال خدا باشد بر خدا خشم کی روا باشد، بلکه آن خشم تیر هم حالی‌ست، بوالعجب حال و طرفه احوالی‌ست.

پای حسن در آب و گل شک و ریب است، سر فکر در گریبان غیب است.

از تمنا در جزویت محبوس و از کلیت مأیوس، جرعهٔ خشم اگر چه هستی کُش است چون کل دیت آن است خوش است.