رباعی ۱۲۵

از خود مشمر تو این فن دین‌جو را
وین بیم و امید هر بد و نیکو را
هر کس که بدین خانه درآمد ناچار
زین‌گونه خیال چند افتاد او را

دیدگاهتان را بنویسید