رباعی ۱۲۹

خلقی به گرو هستی پر غوغا را
در عالم نیستی است مسکن ما را
گم گشتهٔ روزگار نیک و بد ما
آنجا که نیافت روزگار آنجا را

دیدگاهتان را بنویسید