رباعی ۱۳۲

تا ما و توئی هست، چه شاه و چه گدا
از کبر و حسد نمی‌توان بود جدا
دانی که ز خلق بد کجا بتوان رست
آنجا که هم یکیست، یعنی که خدا

دیدگاهتان را بنویسید