رباعی ۲۶۹ – ناصر

می‌ماند ز پا هستی چون دُرد مرا

هر جا دل صاف آب می‌خورد مرا

این عقل هراسنده نیامد از پی

عشق بی باک هر کجا بُرد مرا

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

← رباعی ۲۶۸ ← رباعی ۲۷۰