رباعی ۳۰۷

آن است شراب بزم خاموشی ما
در همرازی و در هم آغوشی ما
این خلق که سرگشتهٔ آب و علف‌اند
وحشند به صحرای فراموشی ما

دیدگاهتان را بنویسید