رباعی ۴۰۲

گر نیست تنعمی سعیری خود را
ور هست چو خلد دلپذیری خود را
ما خود گفتیم آنچه هستی تو بود
دیگر تو چه گوئی و چه گیری خود را

دیدگاهتان را بنویسید