رباعی ۴۲

هستی مرا کشت هنرها همه عیب
ناگاه چو افتاد بر او پرتو غیب
نیلوفر صبح خودنمائی می‌کرد
چون مهر بلند شد فرو رفت به جیب

دیدگاهتان را بنویسید