هر سحرگه در هوای ماه مهرافروز من
زهره در برج آورد نالیدن دلسوز من
آسمان در دست من چون حلقة خاتم شود
گر بیابد دست بر وی طالع پیروز من
جیب تا دامن چو صبح از مهر خواهم چاک زد
تا به کی شام فراقش تیره دارد روز من
باغ عیش من ز آه سرد بی برگ و نواست
از کجا باد خزان برخاست بر نوروز من
بخت بدفرجام انگشت ندامت می‌گزد
زانکه در گوشش نیامد، پند نیک‌آموز من
عاشق درمانده را درمان چه سازی ای طبیب
چون به درمان می‌نسازد جان درداندوز من
در غم دلبر چو ناصر ناله از جان برکشید
دیدة انجم بدوزد ناوک دلدوز من