یا شفائی و یا دواء دائی
انت فی مهجتی سویدائی
دل به سودای حلقة زلفت
کرد سودا و گشت سودائی
لیس یکفی شماتة الاعدا
لامتی فی الهوا احبائی
ماند از زلف تو سر موئی
که کشد کار ما به رسوائی
لیلة الهجراننی رفعت
راحة النوم عن اخلّائی
گره از کر ما گشوده شود
گر تو بند قبای بگشائی
انا مملوککم و مولاکم
انتم سیدی و مولائی
یا من از عمر بر نخواهم خورد
یا تو سروی، به بر نمی‌آئی
چارة درد چون کند ناصر
انّ دائی مَِن المداوائی