رباعی ۱۵

با سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودا زده را چاره بساز
گفتا که لبم بگبر و زلفم بگذار
در عیش خوش آویز، نه در عمر دراز

دیدگاهتان را بنویسید