هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن زلف پریشان نرود
از دماغ من سودا زده عکس رخ تو
به جفای فلک و غصهٔ دوران نرود
آن‌چنان مهر تو اندر دل و جان ره دارد
که گرم جان برود مهر تو از جان نرود
بار هجر تو به گریه نرود از دل من
زانکه او کوه گران است و به توفان نرود
در ازل بست دلم با سر زلفت پیمان
تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود
گر رود از پی خوبان دل من معذور است
درد دارد چه کند کز پی درمان نرود
هر که خواهد که چو ناصر نشود سرگردان
دل به خوبان ندهد وز پی ایشان نرود