الف

هر چند که جان جهان عشق است مرا

ادامه

تفسیر اگر کنند قرآن همه را

ادامه

نه خانهٔ دین و نه دنیا آباد مرا

ادامه

این کرده به ظن هستی احوال خود را

ادامه

ای جزو ز کل یافته سر رشته ترا

ادامه

رب نفرستد علم و فراست آن را

ادامه

جز حال تو گر به حق وصال است ترا

ادامه

آن گفته که در خود نگر آئین همه را

ادامه

با هم عمل و دین که چو ارض‌اند و سما

ادامه

کس را نکند اسمی و جسمی دارا

ادامه

جز نفی چو شمع در زبان نیست مرا

ادامه

بگشود درِ صورت و معنی بر ما

ادامه

هر مست که حاضر است ساقی او را

ادامه

تا کار طلب تمام شد مردان را

ادامه

از گلشن لولاک نه یک خس ما را

ادامه

ساقی چو صلا بلند زد مستان را

ادامه

خلقی شده بهر تن تعب ده جان را

ادامه

هم دیدهٔ مردمی گشائیم ترا

ادامه

این عشق به هر شیوه برازد خود را

ادامه

گه میگذرد ز نُه فلک منظر ما

ادامه

خود را چو شناخت مرد طور و خو را

ادامه

هر کس که شناخت وقت خود یکدم را

ادامه

با تست کرشمه‌های جانی او را

ادامه

ما مرده و بگذاشته مر آئین را

ادامه

بگذاشته‌ایم ما بد و نیکو را

ادامه

هر حرف که بر لوح چو خشت‌ست ترا

ادامه

هر نیک و بد و بلند و پست است او را

ادامه

گه گریه که بهره‌ای نیفتاد مرا

ادامه

دست غیب است شعر درویشان را

ادامه

گویا عشق است یار جان پرور ما

ادامه

نوری ز وجوب از دل و جان همه را

ادامه

از گفتهٔ ما گرفته باري ما را

ادامه

در معبد اخلاص به جز رب ما را

ادامه

ای ذات تو بی‌نیاز از بازی ما

ادامه

بنهاده برای عزتی خواری‌ها

ادامه

از ارض نمود سر به سر نشو و نما

ادامه

مستی ز می بی‌ غش عشق است مرا

ادامه

عالم که هزار کار و بار است او را

ادامه

در چرخ جز افت و خیز نبود یارا

ادامه

بحر من اگر هست مفرق همه را

ادامه

گشتیم فلک‌ها و زمین‌ها همه را

ادامه

مشمر خوشی خود اهل ناخوش را

ادامه

صاحب نظری که ذات بربود او را

ادامه

می‌برد ز کار ما چون پند ما را

ادامه

می‌گیرم جیب‌گه سر و سامان را

ادامه

چون و چه و جبههٔ مرد شد آگاها

ادامه

جز آنکه می عشق کند هست او را

ادامه

بگرفته ز بس عشق سر و پای مرا

ادامه

این دوست نه دوست است هر خامی را

ادامه

بنمود ز پرده آن رخ زیبا را

ادامه

عالم که همیشه در مقال‌اند ترا

ادامه

پیوسته کشم تمتع یک دم را

ادامه

از ذات و صفت که در نهفت‌اند ترا

ادامه

هر کس نظر عشق مدد کرد او را

ادامه

هستیم وجود جملهٔ اشیاء ما

ادامه

ای ساقی عشق بی‌خبر ساز مرا

ادامه

حسّ چون تن و نور دل چو جان است او را

ادامه

سبحان حکیم این همه فن او را

ادامه

خاک‌اند همه راه تمنای ترا

ادامه

الّای مرا نماند الفت به الا

ادامه

ای طفل بلوغ ده، ابد دان او را

ادامه

عالم چه کنی و عالم آرائی را

ادامه

بس خواه و مخواه و کفر و دین است ترا

ادامه

نوری تو که با خداست پیوند ترا

ادامه

سرگشته مشو به کوی آمال و گدا

ادامه

هر کس پیوست جان به جانان او را

ادامه

از هر سو سیر چون شرار است ترا

ادامه

در دهر که هست آینهٔ جمله نما

ادامه

می‌ماند ز پا هستی چون دُرد مرا

ادامه

معنی فعل است هر بد و نیکو را

ادامه

چاک است ز فیض جام او جامهٔ ما

ادامه

جهدی که ادا مؤثر افتد چو ندا

ادامه

صاحب نظری که دید این بستان را

ادامه

کام خود جُسته هر که کور است از ما

ادامه

زاینده و رفته رست باید او را

ادامه

هستی پیوست پیش عشق است مرا

ادامه

ترکیب وجود دُرد و صافی ما را

ادامه

من عشقم و ذات از صفت پاک او را

ادامه

جز نور احد تمتعی نیست مرا

ادامه

علم و عقل‌ست همچو مه پست او را

ادامه

انساب و حساب نیست در راه خدا

ادامه

خود ساخت خدا بلندی و پستی را

ادامه

ترک هستی است خوفت از دوری ما

ادامه

شد ظن دوئی سبب توقف‌ها را

ادامه

یک دم با خلق نیست کاری ما را

ادامه

سبحان حکیم آدمش عرش لقا

ادامه

یک ذات سوای او نه دلکش ما را

ادامه

ای آنکه وجود جسم و جانی‌ست ترا

ادامه

هر چیز که داشت از مشغول مرا

ادامه

گاهی سازد گنج خرابی از ما

ادامه

انسان که دمید قل کفی دم او را

ادامه

هر بیع و تجارت که زبله‌ای است ترا

ادامه

بی صدره در بلا نهادن خود را

ادامه

بس روبه و شیر کشته در بیشهٔ ما

ادامه

در عشق که نه نام و نه کام است ترا

ادامه

هر کس حق دید و محو افتاد او را

ادامه

هر چند به ره خلد و جحیم است ترا

ادامه

من بیرونم جهان نیک و بد را

ادامه

سیری بخشد ز عالم هست ترا

ادامه

این عشق دو کون رو چو زرقی او را

ادامه