غزلهای ناصر

در انسان چندین سخن آرائی را

ادامه

مادام که ما نه‌ای چه دانی ما را

ادامه

حق داده ز خویش بار جانی همه را

ادامه

خلق نادان بدل نکرده خود را

ادامه

حقت است حقیقت شده هر آئین را

ادامه

عشق است که او بگفت کار است از ما

ادامه

گشتیم جهان و کعبه و دیرش را

ادامه

هست از هستی خویش اکراه مرا

ادامه

زان بی‌جا بین به غیر هرجا را

ادامه

آن کاوّل و آخر ندهد دست او را

ادامه

تر ساز به آب زندگی حلق مرا

ادامه

تا گوش مرا همه ز غیب است ندا

ادامه

ای داده خبر ز گلشنی چند مرا

ادامه

هر کس ز الٓه دارد آگاهی را

ادامه

بیچاره غریب کرده حرمان او را

ادامه

ای آنکه هزار قیل و قال است ترا

ادامه

در کون و مکان که جاودان نیست ترا

ادامه

عشق آمد و پر نکرد جام او را

ادامه

از بیم زیان یکی نجنبیده ز جا

ادامه

حق گفت لعمرک به معز دین‌ها

ادامه

مائیم رها کرده سرشت خود را

ادامه

کفر است جز اتباع در جزو ترا

ادامه

از دل هر غم ملتمسی شد ما را

ادامه

هان غیر بگوی آدم و خاتم را

ادامه

بیننده ز خویش بیش بیند همه را

ادامه

خالق حق است جمله کفر و دین را

ادامه

خالق که همه چیز جدید است او را

ادامه

در عالم صورت غم جان است ترا

ادامه

نه پنج، نه شش، نه هفت و هشت است ترا

ادامه

شب کرده فلک روزِ نمود ما را

ادامه

هر چند که عالمی‌ست شیدا او را

ادامه

خلقی که به هم در اختلاطند اینجا

ادامه

هرکس که شناخت جان و جانانش را

ادامه

هر چند که جان جهان عشق است مرا

ادامه

تفسیر اگر کنند قرآن همه را

ادامه

نه خانهٔ دین و نه دنیا آباد مرا

ادامه

این کرده به ظن هستی احوال خود را

ادامه

ای جزو ز کل یافته سر رشته ترا

ادامه

رب نفرستد علم و فراست آن را

ادامه

جز حال تو گر به حق وصال است ترا

ادامه

آن گفته که در خود نگر آئین همه را

ادامه

با هم عمل و دین که چو ارض‌اند و سما

ادامه

کس را نکند اسمی و جسمی دارا

ادامه

جز نفی چو شمع در زبان نیست مرا

ادامه

بگشود درِ صورت و معنی بر ما

ادامه

هر مست که حاضر است ساقی او را

ادامه

تا کار طلب تمام شد مردان را

ادامه

از گلشن لولاک نه یک خس ما را

ادامه

ساقی چو صلا بلند زد مستان را

ادامه

خلقی شده بهر تن تعب ده جان را

ادامه

هم دیدهٔ مردمی گشائیم ترا

ادامه

این عشق به هر شیوه برازد خود را

ادامه

گه میگذرد ز نُه فلک منظر ما

ادامه

خود را چو شناخت مرد طور و خو را

ادامه

هر کس که شناخت وقت خود یکدم را

ادامه

با تست کرشمه‌های جانی او را

ادامه

ما مرده و بگذاشته مر آئین را

ادامه

بگذاشته‌ایم ما بد و نیکو را

ادامه

هر حرف که بر لوح چو خشت‌ست ترا

ادامه

هر نیک و بد و بلند و پست است او را

ادامه

گه گریه که بهره‌ای نیفتاد مرا

ادامه

دست غیب است شعر درویشان را

ادامه

گویا عشق است یار جان پرور ما

ادامه

نوری ز وجوب از دل و جان همه را

ادامه

از گفتهٔ ما گرفته باري ما را

ادامه

در معبد اخلاص به جز رب ما را

ادامه

ای ذات تو بی‌نیاز از بازی ما

ادامه

بنهاده برای عزتی خواری‌ها

ادامه

از ارض نمود سر به سر نشو و نما

ادامه

مستی ز می بی‌ غش عشق است مرا

ادامه

عالم که هزار کار و بار است او را

ادامه

در چرخ جز افت و خیز نبود یارا

ادامه

بحر من اگر هست مفرق همه را

ادامه

گشتیم فلک‌ها و زمین‌ها همه را

ادامه

مشمر خوشی خود اهل ناخوش را

ادامه

صاحب نظری که ذات بربود او را

ادامه

می‌برد ز کار ما چون پند ما را

ادامه

می‌گیرم جیب‌گه سر و سامان را

ادامه

چون و چه و جبههٔ مرد شد آگاها

ادامه

جز آنکه می عشق کند هست او را

ادامه

بگرفته ز بس عشق سر و پای مرا

ادامه

این دوست نه دوست است هر خامی را

ادامه

بنمود ز پرده آن رخ زیبا را

ادامه

عالم که همیشه در مقال‌اند ترا

ادامه

پیوسته کشم تمتع یک دم را

ادامه

از ذات و صفت که در نهفت‌اند ترا

ادامه

هر کس نظر عشق مدد کرد او را

ادامه

هستیم وجود جملهٔ اشیاء ما

ادامه

ای ساقی عشق بی‌خبر ساز مرا

ادامه

حسّ چون تن و نور دل چو جان است او را

ادامه

سبحان حکیم این همه فن او را

ادامه

خاک‌اند همه راه تمنای ترا

ادامه

الّای مرا نماند الفت به الا

ادامه

ای طفل بلوغ ده، ابد دان او را

ادامه

عالم چه کنی و عالم آرائی را

ادامه