غزلهای ناصر

پیوسته ز خاک و آب گویم خود را

ادامه

جز عشق مدان و دور سیر او را

ادامه

و هو معکم کند نظرگاه ترا

ادامه

میخواهد حکمتش عجولی مرا

ادامه

ای آنکه به کوی عشق سیر است ترا

ادامه

ای ذات تو جامع صفت نیکو را

ادامه

از معنی خویش مرد کان و زر ما

ادامه

این یاری ما که دفع غیر است ترا

ادامه

آگاه نکرد عقل مغرور ترا

ادامه

می‌باش مأول و مصدق همه را

ادامه

خالق خواهی خلق حرام است ترا

ادامه

هر کس دل از او گزید خندد او را

ادامه

عارف ز فنا پیش گیرد آن را

ادامه

دید از حق جوی کین یقین است ترا

ادامه

نا یافته مرد عجز تصغیرش را

ادامه

این خلق به نوشیدن و خوردن او را

ادامه

معنی وجود آدم غمناکی را

ادامه

هر کس گم شد ماند نشان‌ها او را

ادامه

هر کس که به هر هنر شناسد خود را

ادامه

هر کس نهاد زن‌وش آید او را

ادامه

انسان که ز خاک آفریدند او را

ادامه

ساقی ز شراب بیخودی حصهٔ ما

ادامه

این یک ذات است آئینهٔ عالم او را

ادامه

اضداد موافقند و همدم اینجا

ادامه

بینش به تو کار و یار گوید همه را

ادامه

مپسند به غیر غیر اعمایان را

ادامه

گر میگردید ذات معلوم ترا

ادامه

تا چند شنیدن صفت نیکو را

ادامه

فواره توان گفت دل دانا را

ادامه

ما جان و دلیم آدم و خاتم را

ادامه

حق کرده ظهور از همه مر دیدن را

ادامه

خلقند به هم بر سر کبر و کین‌ها

ادامه

بگشای زبان نکته‌سازی خود را

ادامه

پستی کرده تو سر فرازی‌ها را

ادامه

گر نیست تنعمی سعیری خود را

ادامه

هان کوری دیو منکر فاسق را

ادامه

دعوی‌ست به هم ز کیش هر نادان را

ادامه

تن در دهی آیت اسف خواندن را

ادامه

دنیا که بسی نرم و درشت است او را

ادامه

هر کس که رسد ز عشق جانی او را

ادامه

تا دل فارغ ز هر شکی شد ما را

ادامه

تا رفت ز تن لباس هر فر ما را

ادامه

هر خس دیدی مخوان به جز سُست او را

ادامه

از هر سوی من بلا کشیده سرها

ادامه

تو آینهٔ وجود مائی عدما

ادامه

هر رفته و آینده عیان است او را

ادامه

مرد آخر در نوشته بیند خود را

ادامه

چون سازنده یکیست هر ساخته را

ادامه

گر پی به مؤثر آید آثار ترا

ادامه

هر دم از من رسیده بهر است مرا

ادامه

هر چند که هست آمد و شد ما را

ادامه

عالم جنگ است مختلف کیشان را

ادامه

آن خصم که کرده ذم ما آئین را

ادامه

این عالم خالی از سر و سامان را

ادامه

ما حلقه فکن به گوش هوشیم ترا

ادامه

عهد ازلی شکسته دیدم همه را

ادامه

در بارگه عشق شه عزت ما

ادامه

بینی به فسانه هر سخن سازی را

ادامه

هر جا که وجود هست امکان آنجا

ادامه

جز آنکه ندید کار جز کار مرا

ادامه

اسرار یقین مگوی اهل شک را

ادامه

هر کس که دمی نظیر گردید مرا

ادامه

مابین دو عقل و علم مفتونان را

ادامه

باید ز سخن به او نظر کرد ترا

ادامه

آمیزش این و آن رها کن، به خود آ

ادامه

گاهی گفتم، گهی شنودم خود را

ادامه

هر گاه آمد هستی من یاد مرا

ادامه

این شکوه ز فرط اشتیاق است مرا

ادامه

حق داده وجود آن عدم مطلق را

ادامه

امروز به هر چه حاجت افتاد ترا

ادامه

تا عشق خبر ز خویشتن داد مرا

ادامه

یک دم که به خود ذوقی و حالی‌ست ترا

ادامه

نقاش ازل نقش چه خوش بست او را

ادامه

این مردم چشم ساکن غمکده‌ها

ادامه

در سیر جهان واصل و فاصل ما

ادامه

هر گه که به مکر خود شوی کام روا

ادامه

هر چیز حق آفریده در هستی ما

ادامه

دیدیم هم آغوش به خود جانان را

ادامه

هر لحظه به این و آن خطاب است ترا

ادامه

اعلیٰ خواهد متابع ادنیٰ را

ادامه

حق چون به جهانِ بود آورد ترا

ادامه

هر راه روی که نقل از و گشت خدا

ادامه

عالم که ره و رسم هزار است او را

ادامه

نام نبی و ولی و هر سابق را

ادامه

سیر اجزا مقصد اقصی است ترا

ادامه

هر عزم که کرد هستی ابتر ما

ادامه

جان از جانان جلالتی یافت مرا

ادامه

ای شاه و امیر در طلب جاه ترا

ادامه

در وصل به هجر می‌سپاری خود را

ادامه

توحید چو داد یادم آهنگی را

ادامه

بگشود به شمسه‌‌ای درِ صد دین را

ادامه

رفت آن خُردی و وقت خرم ما را

ادامه

شد پردهٔ نحو و صرف مشتق ما را

ادامه

هر گاه ه شکر و شکوه بوده ترا

ادامه

عشق است که دل خجل نیابی آنجا

ادامه

این نسخه که کشتند چه و چونش را

ادامه

چیزی که رهائی‌ست ز هر بند ترا

ادامه

بگشای دری به عالم راز مرا

ادامه

عارف که خبر داد از آن پاک شما

ادامه

هر چیز فزون و کاست نبود آن را

ادامه