غزلها

تو را شمایل موزون و شیوهٔ خوبست

ادامه

با رخ و زلف تو دل را روز بازار امشب است

ادامه

مرا که نشوهٔ‌ روح از می مغانهٔ توست

ادامه

مکن ملامت دُردی کشان باده پرست

ادامه

مشتاب یکدم ساربان، کز گریه پایم در گل است

ادامه

تو در بری و دیدهٔ بدخواه بر درست

ادامه

سنبل تازهٔ تو بر گل سیراب خوش است

ادامه

ما چنین بیدل و دلبر نتوانیم نشست

ادامه

دست من همچو دل و دل چو دهانت تنگ است

ادامه

یار اگر در دیده پنهان است پیدا در دل است

ادامه

چون مستی آن نرگس پر فتنه مدام است

ادامه

گلست آنکه ز حسنش جهان گلستان است

ادامه

تاق ابروی‌ تو منزلگه بیماران است

ادامه

ز چشمم خون دل هر شب روان است

ادامه

جانم فدای جانان گر میل او به جان است

ادامه

پیش آن سرو روان آب رخ من آب جوست

ادامه

سر امید نهم بر زمین حضرت دوست

ادامه

داد باد صبحدم با عاشقان پیغام دوست

ادامه

سرو روان چو قد بلندت ظریف نیست

ادامه

مسجد و میکده در ملک خدا این همه نیست

ادامه

نه جز تو اهل دل را دلبری هست

ادامه

دیوانه گشتم بر رخت،‌ دیوانه را تدبیر چیست

ادامه

صبحدم بر آستانش بیدلی خوش می‌گریست

ادامه

شیوهٔ لعل شکربار تو شیرین کاریست

ادامه

باده در عشق بار غمخواریست

ادامه

هر چه نه عشقست همه کافری‌ست

ادامه

چسم به یاد لعل تو، دوشینه خون گریست

ادامه

یا رب آن اوج نشین کوکب سیارهٔ کیست

ادامه

مرا ای ماه روزی بی تو سالی‌ست

ادامه

خانهٔ دیدهٔ من رهگذر دریائی‌ست

ادامه

ز کفر زلف تو اسلام در پریشانیست

ادامه

در شهر یار پختهٔ ما جز کباب نیست

ادامه

مُردم از غم وین غمم بر سر که غمخوار نیست

ادامه

عشق پدیدار هست، یار پدیدار نیست

ادامه

ناله یادت می‌دهد کز بیدلانت یاد نیست

ادامه

جان ما بی شرفِ‌ صحبت جانان خوش نیست

ادامه

نبود ز پند فایده آن را که هوش نیست

ادامه

همچو رخسار تو مه بر گوشهٔ‌ افلاک نیست

ادامه

عاشق سرگشته را پروای ننگ و نام نیست

ادامه

من دگر دم نزنم گر چه دمم همدم نیست

ادامه

دل مجروح را پروای تن نیست

ادامه

عاشق که دور ماند ز معشوق زنده نیست

ادامه

کار عشق است اگر پیش تو انکاری نیست

ادامه

همچو رخسار تو گل را خط زنگاری نیست

ادامه

مرا به بعد مکان از شما جدائی نیست

ادامه

بیش از این‌ام سر این خاطر شیدائی نیست

ادامه

چو دید روی تو دیده نظر نگاه نداشت

ادامه

زلف که به هر حلقهٔ مشکین هنری داشت

ادامه

عمرم همه آن بود که در کوی تو بگذشت

ادامه

شمع‌وار از سر گذشتم بشنو از من سرگذشت

ادامه

چون صبا در کوی تو آشفته بر خواهم گذشت

ادامه

تا دلی دارم من از دلدار نتوانم گذشت

ادامه

من عاشقم که کعبه نمی‌دانم از کنشت

ادامه

حسنت همه آشوب و جمالت همه آفت

ادامه

اگر دوستان را توان باز یافت

ادامه

سلامی برد چون صبح صبا رفت

ادامه

انوار وجه توست که ارض و سما گرفت

ادامه

تا دلم دلبر گرفت، از جان و دل دل برگرفت

ادامه

یک قدم یار از سر جور و جفا هرگز نرفت

ادامه

چسم تو از ما خطائی دید و از ما چین گرفت

ادامه

چو باد گر ز سر کوی یار خواهم رفت

ادامه

دلم واقف نبود آن دم که جان رفت

ادامه

با گل سخن جمال او رفت

ادامه

خبر یار به اغیار نمی‌یارم گفت

ادامه

چه عجب لطف مزاجست در آب و خاکت

ادامه

شمع ایران گویمت یا ماه توران خوانمت

ادامه

پسته را لب شکند آن دهن خندانت

ادامه

من اوفتاده و انفاس روح پرور باد

ادامه

می‌دهد باد از تو بوئی، آفرین بر باد باد

ادامه

پای بیرون ز حد خویش نهاد

ادامه

یک نفس ای باد صبا همچو باد

ادامه

من اگر خاک شدم آب شما روشن باد

ادامه

اگر چه خانهٔ تیره است دیده جای تو باد

ادامه

جان بر لب لعلش چو مگس بر شکر افتاد

ادامه

تا عکس تو از روزنهٔ‌ دیده در افتاد

ادامه

دلم را در زنخدانت ره افتاد

ادامه

از صبا گر در سر زلف تو چین خواهد فتاد

ادامه

رخت گلست و قدت سرو و طره‌ات شمشاد

ادامه

صد قطرهٔ خون هر دم از دیدهٔ ما افتد

ادامه

گر پرتو خورشید رخت بر قمر افتد

ادامه

زنخدان تو گر این است، صد یوسف به چاه افتد

ادامه

زان آتشی کز هجر تو هر دم به جان من فتد

ادامه

هوایت در دماغ من نگنجد

ادامه

دلم در وصل گل روئی نگنجد

ادامه

چنان پر شد دل از دلبر که دل در بر نمی‌گنجد

ادامه

وصف تو در بیان نمی‌گنجد

ادامه

دلم ز مهر تو چون ذره در هوا گردد

ادامه

از بهر در وصلت، چشمم در آب گردد

ادامه

ز گریه چشمه شد چشمم، بمان تا چشمه‌تر گردد

ادامه

تا چه سودا سر گیسوی تو در سر دارد

ادامه

چشمت ز خواب مستی، در سر خمار دارد

ادامه

آن سرو که چون سوسن، ما را به زبان دارد

ادامه

با پرتو رخسار تو مه تاب ندارد

ادامه

گر از دهن تنگ تو مقصود برآید

ادامه

بحر غم تو کران ندارد

ادامه

چو چشمت هیچ آهوئی ندارد

ادامه

مسکین تن آن کو جگرِ سوخته دارد

ادامه