غزلها

لاله از آتش سودای تو داغی دارد

ادامه

به نزد اهل نظر هر که دیده‌ای دارد

ادامه

زلف مشکین تو زنجیر بلائی دارد

ادامه

من رنجور را امید وصلش زنده می‌دارد

ادامه

به دوست از دل مسکین سلام ما که برد

ادامه

شاد است دل که از غم تو یاد می‌برد

ادامه

سیل خون جگرم از سر ما می‌گذرد

ادامه

دود دل آتش پنهان مرا پیدا کرد

ادامه

پیر ما خرقهٔ خود در گرو صهبا دارد

ادامه

عشق تو روی ما ز عدم در وجود کرد

ادامه

رفتی به باغ سرو به پیشت قیام کرد

ادامه

گر چارهٔ‌ تقدیر به تدبیر توان کرد

ادامه

عشق پیدا شد و این راز نهان نتوان کرد

ادامه

براق برق عزم آسمان کرد

ادامه

با تو برابری رخ حور و ملک نکرد

ادامه

از دل گذشت غمزه‌اش، از جان گذاره کرد

ادامه

من نمی‌خواهم که چشم غیر در تو بنگرد

ادامه

دوش ماه ما به منزل راه بُرد

ادامه

یا رب آن سرو روان تازه گلی بار آورد

ادامه

صبا به خیر و سلامت سلام یار آورد

ادامه

هوا رسم گهر باریدن آورد

ادامه

هر گه که رخ بدزدد و دزدیده بنگرد

ادامه

اگر دلبر ز ما دل برنگیرد

ادامه

هر زمان آتش تو در دل یاری گیرد

ادامه

بخت کو تا نظر لطف به کار اندازد

ادامه

غم عالم مخور ای دل،‌ که عالم غم نمی‌ارزد

ادامه

چو عشقت چنگ غم در جان من زد

ادامه

مرا تا آتش هجران آن شیرین لقا سوزد

ادامه

گر به خونریزی آن ترک ختا برخیزد

ادامه

نسیم صبحدم از مرغزار برخیزد

ادامه

هر که مردانه به عشق از سر جان برخیزد

ادامه

گفتم که دمی بنشین تا فتنه نبرخیزد

ادامه

چون ز کویت هر سحر بوئی به گلشن می‌رسد

ادامه

ما را که دل بر آتش از غم کباب باشد

ادامه

من و مسجد همه دانند که تهمت باشد

ادامه

گر سرم خاک شود در کف پایت باشد

ادامه

مرا که نقش خیال تو در نظر باشد

ادامه

مهر تو تا قیامت، چون بی زوال باشد

ادامه

صلای عشق قدیم است و از ازل باشد

ادامه

زبان خرده‌بینان را، حکایت زان دهن باشد

ادامه

مرا که جام جم و گنج قباد نباشد

ادامه

هرکس که مقیم در خمّار نباشد

ادامه

در پایش افکنم سر، تا دردسر نباشد

ادامه

عشاق تو را درد سر عام نباشد

ادامه

ما را سر کفر و غم اسلام نباشد

ادامه

صدرگه عشق غیر سینه نباشد

ادامه

کسی کز عشق فانی شد، چنین باشد، چنین باشد

ادامه

گدای دولت آنم که او گدای تو باشد

ادامه

به دستم گر چو تو گلدسته باشد

ادامه

سجّاده چه کار آید و دستار چه باشد

ادامه

صراط ما ره میخانه باشد

ادامه

ز شاه اگر به رعیت رعایتی باشد

ادامه

دیده باید که در او صورت یاری باشد

ادامه

روزم از غصه سیه گشت و شبم پیدا شد

ادامه

غنچه بر احوال عالم خنده زد، دلشاد شد

ادامه

هر که بر ابروی و چشمت نگران خواهد شد

ادامه

حسنش خط دیوانگی بر دفتر ما می‌کشد

ادامه

ماه من چون سرو بالا می‌کشد

ادامه

گر اشارت می‌کنی، چشم تو مردم می‌کُشد

ادامه

دیده بی روی تو تا کی رنج بینائی کَشد

ادامه

هر کس که پیش تیر ملامت سپر نشد

ادامه

ای که از چشم خوشت رنج دلم افزون شد

ادامه

سخن زلف تو گفتم نفسم مُشکین شد

ادامه

در کوی ماه‌روئی پایم به گل فرو شد

ادامه

چشمت به خواب چون به سحرگه گشاده شد

ادامه

از رشکِ خندهٔ تو دل غنچه پاره شد

ادامه

یوسف دل ز زنخدان تو در چَه شد

ادامه

عقلی که زیرک می‌نمود، از عشق تو دیوانه شد

ادامه

از خیال خوبرویان چشم ما بتخانه شد

ادامه

شبی خیال تو در خون چشم ما آمد

ادامه

از عشق چه گویم که مرا پیش نیامد

ادامه

مه نو شد و آن یار سفر کرده نیامد

ادامه

نتواند که ز خط تو سوادی خواند

ادامه

خواهد که خامه راهی در منزلی رساند

ادامه

با وصل گل رسیدن بلبل نمی‌تواند

ادامه

اینجا که منم نامهٔ‌ دلبر که رساند

ادامه

یار رفت از دیده و در دل بماند

ادامه

هر دیده رخ خوب تو دیدن نتواند

ادامه

زبان اشک رنگینم، سخن از دیده می‌راند

ادامه

خاک تو را ز آب لطافت سرشته‌اند

ادامه

تا خط بر آن عقیق درخشان نوشته‌اند

ادامه

عاشقان از دولت وصل تو دور افتاده‌اند

ادامه

سنگ طعنه به سبویم زده‌اند

ادامه

بلبلان در چمن ای دل به خروش آمده‌اند

ادامه

هرکس حکایتی ز جمالت شنیده‌اند

ادامه

بهشت را سر کوی او نشان دادند

ادامه

دوش مستان بگذشتند و صلائی کردند

ادامه

در آن روزی که خوبان آفریدند

ادامه

غزل خوانان دف اندر چنگ دارند

ادامه

دَردکشان بلا، خون جگر می‌خورند

ادامه

آتشی در جان من عقل مشوش می‌زند

ادامه

اهل نظر که سوختگان بلا کشند

ادامه

دلم از جام غمت نیش بلا نوش کند

ادامه

چشم تو از تیر مژه، هر سو شکاری افکند

ادامه

چه شد که یار به بالین ما گذر نکند

ادامه

گلها شکفت و جلوه به صد رنگ و بو کند

ادامه

چون سر زلف سیه پوشت سراندازی کند

ادامه

سبزه از خط غبارت خاک بر سر می‌کند

ادامه

ابر می‌گرید به زاری،‌ گل تبسم می‌کند

ادامه