غزلهای ناصر

ای ز ما وصف تو در مستی خیال انگیختن

ادامه

باد صبح از بوی زلفت بیقراری می‌کند

ادامه

سرو اگر در پیش قدت سرفرازی می‌کند

ادامه

لعل تو چون کشف اسرار نهانی می‌کند

ادامه

گر چشم من پای تو را، ناگاه تقبیلی کند

ادامه

رندم و عاشق و دیوانه به آواز بلند

ادامه

هرکه دید زلف تو آورد در کمند

ادامه

هم چو چشم بدرقیبان از تو دورم می‌کنند

ادامه

رندان پاک را که به کوران عصا دهند

ادامه

عاشقان کوی تو را زحمت غوغا ندهند

ادامه

اگر آن فتنه که برخاست به ما بنشیند

ادامه

دوش در فکر من آن شکل قد و بالا بود

ادامه

یاد باد کز ما یار ما را یاد بود

ادامه

دوش بازم آتشی در جان غم فرسود بود

ادامه

پیش از آن کین شخص ناموجود من موجود بود

ادامه

یارب این دل به کجا رفت و کجا خواهد بود

ادامه

به دنیا گر شوی دشمن، تو را حق یار خواهد بود

ادامه

مرا هوای تو همراه خاک خواهد بود

ادامه

بدیدم آن مه خود را، پگاه خواب آلود

ادامه

تا نگفتی سخنی نقش دهان هیچ نبود

ادامه

سگان را دیده در کویت، ز من بیخواب‌تر نبود

ادامه

عشق تو بود با من و از من نشان نبود

ادامه

ز عشق بنده چه خواهد بدان جمال فزود

ادامه

سر سودا زده‌ام دوش به بالین که بود

ادامه

در ازل قبلهٔ جانها خم آبروی تو بود

ادامه

دوشینه یار پرده ز رخ برگرفته بود

ادامه

با رخش ماه آسمان چه بود

ادامه

دوش خیال رخت در دل دیوانه بود

ادامه

دجله را امسال رفتاری عجب مستانه بود

ادامه

دوش در مجلس کباب ما ز سوز سینه بود

ادامه

تو نه آن شوخی که پروایت سی یاری بوَد

ادامه

از مژه می‌زنم نمک بر جگر کباب خود

ادامه

یار تنها شد و آن به که به تنها نرود

ادامه

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

ادامه

چون چنگم از غم سرنگون،‌ کان دلستانم می‌رود

ادامه

نقش تو در چشمهٔ‌ چشمم چو ماهی می‌رود

ادامه

روی در مسجد و دل ساکن خمار چه سود

ادامه

گر پادشه به کوی تو آید گدا شود

ادامه

چون ز مهرت ذره‌ای در جان من پیدا شَود

ادامه

عشق که رخت صبر بسوزد بلا شود

ادامه

دل من خون شد و تا خون نشود دل نشود

ادامه

هر زمان دل را جگر از دست دیده خون شود

ادامه

گر چو پسته دهن تنگ تو در خنده شود

ادامه

غرهٔ ماه تو غرّا می‌شود

ادامه

سبرهٔ خط تو پیدا می‌شود

ادامه

سر شد ز دست و مهر تو از سر نمی‌شود

ادامه

دلبر اگر به کام دل من نمی‌شود

ادامه

از خود آن یار به هر نام نشانی بدهد

ادامه

چو گل به وقت سحر گنج زر به باد دهد

ادامه

مه تو را ماند اگر ماه به گفتار آید

ادامه

اگر آن سرو گل‌اندام به رفتار آید

ادامه

از درد هجر جانا، جانم به همی‌برآید

ادامه

در هر زمین که سروی چون قد او برآید

ادامه

بکاهد صبرم و عشقت فزاید

ادامه

صبا چو طرهٔ سنبل به وقت صبح گشاید

ادامه

ماه است رخ یار، به ما خوش نبرآید

ادامه

حُسنش چو گل به هردم رنگی دگر برآید

ادامه

خطت حرز الهی می‌نماید

ادامه

اگر به رنگ و بوی تو گل به گلستان آید

ادامه

مهری ز تو در وجود ناید

ادامه

گل اندر دیده‌ام بی نقش رویت خار می‌آید

ادامه

تن سرگشته ز هجر تو به جان می‌آید

ادامه

تو را در گوشهٔ‌ خاطر غم یاری نمی‌آید

ادامه

دوش بر گرد سمن باد سحر می‌پیچید

ادامه

چه مطرب است که امشب بدین مقام رسید

ادامه

دل سوخت در فراق تو، نوبت به جان رسید

ادامه

زلفت مرا به حلقهٔ دام بلا کشید

ادامه

آه من یک روز بر گردون علم خواهد کشید

ادامه

گر شود با من ز لطف آن مه رخ عیّار یار

ادامه

دیده باغ است و لاله صورت یار

ادامه

مرا یکدم وصال او ز عمر جاودان خوشتر

ادامه

عاشقان را که بود بادهٔ احمر در سر

ادامه

زان لب و دندان چون لعل و گهر

ادامه

آتش افروزی کنی بر سوخته عودم دگر

ادامه

ساقی سبک‌ آن رطل گران را به من آور

ادامه

آسان شود به صبر همه کار غم مخور

ادامه

چشمان تو کشیده کمان و گشاده تیر

ادامه

پیش ما خاک آستان نیاز

ادامه

شراب‌خواره‌ام و رند و مست و شاهد باز

ادامه

نباشم بی‌تو یکدم زنده هرگز

ادامه

از تو هزار فتنه شود در جهان هنوز

ادامه

مرحبا ای نگار روح‌افروز

ادامه

لعل میگون تو در خون دل ماست هنوز

ادامه

رُخت را نور بخشیدن میاموز

ادامه

ورای رندی و مستی مجو ز گوهر ناس

ادامه

این مرا بس که تمنای تو می‌ورزم و بس

ادامه

همی‌دارم از لطف تو مُلتمس

ادامه

چو خیال گشتی ای تن، خبری ده از میانش

ادامه

آنکه در سایهٔ مهر است همه آفاقش

ادامه

غم دنیا چه خوری تا خوردت رنج و غمش

ادامه