غزلهای ناصر

سوخته‌ام از دل مسکین خویش

ادامه

از آن چون شمع می‌سوزد دلم در شام گیسویش

ادامه

ای منصب رسالت از تو شده به رونق

ادامه

می‌رود در خاک خواری آب، نالان از فراق

ادامه

ظهری کرأس صبح فی ضربة الفراق

ادامه

هر که بوئی یافت از بستان عشق

ادامه

ای چشم سیاه تو بلای دل عاشق

ادامه

زهی جناب جلال تو قبهٔ افلاک

ادامه

نمود صبح ازل آفتاب روز وصال

ادامه

رفتم گر از نشستن ما می‌شوی ملول

ادامه

تو آفتابی و من ذرهٔ هوا دارم

ادامه

همه روز از آتش دل، ز جگر کباب دارم

ادامه

خیال لعل میگون تو دائم در نظر دارم

ادامه

وجود من همه عیب است و یک هنر دارم

ادامه

رندی و هوسناکی، از روز ازل دارم

ادامه

چو خط بر من کشیدی چشم دارم

ادامه

تو تا گشتی بلای جان، بلا را دوست می‌دارم

ادامه

به ابرویِ چو کمانت که گر زنی تیرم

ادامه

خرقه بر آتش و سجاده در آب اندازم

ادامه

من که چون باد سحر، دم از هوائی می‌زنم

ادامه

بر فلک شب همه شب دیده از آن می‌دوزم

ادامه

چو گرد در رهت افتاده‌ام که برخیزم

ادامه

گر دم از عشق زنم، همدم جامی باشم

ادامه

شکل ابرویت ندارد نرگس رعنا به چشم

ادامه

روزگاریست که من عاشق و دیوانه‌وشم

ادامه

من آن رندم که کفر و دین به جام باده بفروشم

ادامه

منم کز مفلسی دایم به دیدار تو درویشم

ادامه

من به شادی شده بیگانه و با خود خویشم

ادامه

چهره بر خاک درت شب همه شب می‌مالم

ادامه

کامم از دوست نشد حاصل و دشمن کامم

ادامه

تنم گردی است سرگردان به گرد دامن جانم

ادامه

به درد عشق درماندم، ره درمان نمی‌دانم

ادامه

به ابرویت که نشسته به گوشه‌ای چو کمانم

ادامه

روزگاریست که من شیفتهٔ روی فلانم

ادامه

چون کمانت تا پی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ئی بر استخوان دارد تنم

ادامه

تن مانده از جانان جدا، با درد و غم یارش کنم

ادامه

کو قاصدی که راز تو با او بیان کنم

ادامه

بس که هر دم دیده را پرخون کنم

ادامه

وقت آن آمد که عزم کوی شیدائی کنم

ادامه

از من مکن جدائی ای یار نازنینم

ادامه

به پرسشی دل من شاد کن که غمگینم

ادامه

تو را ای ماه مهرافروز چندانی که می‌بینم

ادامه

عنان عزم سبک سوی یار خویش کنم

ادامه

مست عشقم پارسائی چون کنم

ادامه

عشق آمد و پر شد همه بیرون و درونم

ادامه

دهان یار نمود از جواهر منظوم

ادامه

گر چه گدای اویم در فقر پادشاهم

ادامه

فریاد ز چشم روسیاهم

ادامه

همچو دامن روی خود بر خاک هر کوئی نهم

ادامه

مهی چو روی تو در آسمان نمی‌یابم

ادامه

ما خلاف رسم مردم کرده‌ایم

ادامه

با زلف بی‌قرار تو آرام کرده‌ایم

ادامه

دوش ما همخوابهٔ آن سرو بالا بوده‌ایم

ادامه

نرفت راه بیابان و خسته شد پایم

ادامه

صبحدم یاد تو کردیم و دعائی گفتیم

ادامه