غزلهای ناصر

ما گلی از بوستان جنتیم

ادامه

تا بخندید لبت واقف اسرار شدیم

ادامه

دوش ما را خبر وصل تو می‌داد نسیم

ادامه

نسخهٔ سنبل تو پیش گل آورد نسیم

ادامه

هر دم چو باد می‌برد از کوی تو نسیم

ادامه

تا کی از این لا و لا، پیش تو الّا شویم

ادامه

آن به که غم دل به حضور تو بگویم

ادامه

ای چین زلفت شام غریبان

ادامه

چون همنشین ماه نگردم بر آسمان

ادامه

من همچو گل در خنده‌ام، گو یار در خونم نشان

ادامه

یار همان، عهد همان، دل همان

ادامه

کام دل هر گه که خواهم زان دهان

ادامه

لبت در نقطة موهوم چون می در شکر پنهان

ادامه

گر تو نکرده‌ای جدا، دل ز تعلقات تن

ادامه

گر تو نکرده‌ای جدا، دل ز تعلقات تن

ادامه

حالیا خواهم فشاند از دامن جان گرد تن

ادامه

خواهم چو صبا گرد سر کوی تو گشتن

ادامه

سر گشته‌ام ز بخت نگونسار خویشتن

ادامه

من نه آن رندم که بنشینم به جای خویشتن

ادامه

چند چون غنچه به بوئی ز تو دل خوش کردن

ادامه

در جگر سوز تو دارم، دم نمی‌یارم زدن

ادامه

گر مرد راه عشقی، لاف وجود کم زن

ادامه

شب آخر زمان تیره است، ساقی بادة روشن

ادامه

بگیر ملک خراب دل و عمارت کن

ادامه

ساقی می باقی ده، عقل از سر ما کم کن

ادامه

در دیار غربتم، از درد یار اندیشه کن

ادامه

جز دهانش نیست در هر دو جهان مقصود من

ادامه

تابی ز رخت در دل ماهست ولیکن

ادامه

وفا نمی‌کند آن یار مهربان با من

ادامه

از عشق همچو آتشم و ناله دود من

ادامه

هر سحرگه در هوای ماه مهرافروز من

ادامه

ز زلفت دم زدم، دودی برآمد از دهان من

ادامه

می‌رفت جان ز بهر دل مبتلای من

ادامه

گفتی که چون باد صبا، هر دم میا در کوی من

ادامه

ما را دلیست چو ساغر گرفته خون

ادامه

در سرم سودای عشق است و جنون

ادامه

مرغ روانم می‌پرد، تا در هوای کیست این

ادامه

مگذار عاشقان را در انتظار چندین

ادامه

من رند و مِی‌ پرستم و فارغ ز کفر و دین

ادامه

پای از خانه برون نه که بروید گل و نسرین

ادامه

روز و شب بودند زلف و روی تو با هم قرین

ادامه

ای آرزوی جان من، ای عمر نازنین

ادامه

او آئینه است و هر طرفی روی‌ها دارد او

ادامه

بر در دل حلقه زد، زلف چو زنجیر او

ادامه

مایة مردست خدا، مرد بود سایة او

ادامه

ای بلای عاشقان بالای سروآسای تو

ادامه

گر به چمن بگذرد قامت رعنای تو

ادامه

از غصة بیماری آن نرگس جادو

ادامه

آرزو دارم که با او باده نوشم رو به رو

ادامه

بشکفت گل در گلسِتان، آن یار گل‌رخسار کو

ادامه

دل گرفت از مسجدم، خمار کو

ادامه

عکس جان گفتم لبش را، با دلم شد گفت و گو

ادامه

ای لوای مهتری بر لامکان افراخته

ادامه

آه که مشهور گشت، راز نهانم ز آه

ادامه

همسر گل می‌نشود هر گیاه

ادامه

در این زمانه به می دلق زرق رنگین به

ادامه

من آن مرغ غریبم خسته بسته

ادامه

ای خطِ شب مثالت از آفتاب زنده

ادامه

در آ دامن‌کشان ساقی و مستان را شرابی ده

ادامه

منم به دیدة معنی همه خدا دیده

ادامه

حلقه حلقه زلف تو بسته است بر کارم گره

ادامه

بلبل نوائی می‌زند، ساقی بیار آن بلبله

ادامه

روی از تو بر نتابم، چون رانی‌ام چو خامه

ادامه

مگر باد صبا گوید حدیث جان به جانانه

ادامه

آغاز می‌کند دل، سر نامة نیازی

ادامه

گر دل فنا شد راضی‌ام، کارامِ در جان کرده‌ای

ادامه

جانا تو سوز خاطر پر غم ندیده‌ای

ادامه

ای یار نازنین، چو دل از ما رمیده‌ای

ادامه

من کی‌ام؟ سرگشته‌ای، بیچاره‌ای

ادامه

یا شفائی و یا دواء دائی

ادامه

نیست سرگشته‌تر از من به جهان باد صبائی

ادامه

سرو از پای در آید چو به بستان آئی

ادامه

جانا اگر به تنها، داری سر جدائی

ادامه

دوش می‌گفت پیر ترسائی

ادامه

عالم چو سراب است، طلب کن تو سر آبی

ادامه

هست از زلف کژت در دل من قلابی

ادامه

گر تو در دیدة صاحبنظران ره یابی

ادامه

چون چشم تو هرگز نکنم توبه ز مستی

ادامه

شب‌ها من و کنج غمی، شمع‌ام کند غمخواری‌ئی

ادامه

به دستان گر ز دست ما بجستی

ادامه

گر بیابد جان شیرین فرصتی

ادامه

به درد عاشقی خو کن، مجو درمان اگر مردی

ادامه

پیش آمدی در عیدگه، آتش به تکبیرم زدی

ادامه

بیامدم ز سفر باز جانب یاری

ادامه

به گوش یار پیغامی رساندن از سر یاری

ادامه

سخت سستی تو در وفا داری

ادامه

به تیغ از تو نبرگردم که روی دلستان داری

ادامه

خون دل هست اگر عزم شرابی داری

ادامه

ای بر رخ چون روزت، شام خط زنگاری

ادامه

ای که در دیده خیال تو کند پرده‌دری

ادامه

مختار نبودم که فتادم ز تو دوری

ادامه

به دور چشم تو مستی خوش است و مخموری

ادامه

به روز وصل از رویت، چو برقع می‌براندازی

ادامه

نیازی می‌کنم با بی‌نیازی

ادامه

بارها فکر کرده‌ایم بسی

ادامه

ای یار ز یاران خبر یار نپرسی

ادامه

لطف بود که سهو من، بینی و خط بر او کشی

ادامه

مرا هر دم فزاید درد و داغی

ادامه