غزلهای ناصر

نو بهار است و گل و عهد شباب ای ساقی

ادامه

نو بهار است و می موسم عید ای ساقی

ادامه

آمد نفس بهار ساقی

ادامه

ساقی بیار جامی زان بادة حقیقی

ادامه

بکشت چشم تو ما را از عین بی باکی

ادامه

بربود دل ز دستم، صنمی ظریف و شنگی

ادامه

رند و قلندر شدم از سر دیوانگی

ادامه

درمان درد عاشقی پرسیدم از صاحبدلی

ادامه

ای یافته نبوت از ذات تو کمالی

ادامه

اگر جمال تو نبود فروغ جنت اعلی

ادامه

تا به چشمم ز خیال تو در‌آمد خیلی

ادامه

صبح الهدی تجلی من مشرق المدام

ادامه

سالی گذشت و نامد زان ماهرو سلامی

ادامه

از گلشن رویش اگر یکبارگی گل چیدمی

ادامه

ای خرده‌ای ز رشک عقیق تو جام می

ادامه

شب فراق تو دارم به ناله همدمی‌ئی

ادامه

تو سروی ای صنم یا بوستانی

ادامه

کمال معنی انسان و صورت جانی

ادامه

مرا چون حلقة زلفت بر آتش چند پیچانی

ادامه

تا کی چو سگم از نظر خویش برانی

ادامه

مرا دشوار می‌آید که با رویت به آسانی

ادامه

روی دربست به ما ابرویت از پیشانی

ادامه

ای یاد تو غایب ز زبان و دل ما نی

ادامه

از روز ناتوانی اندیش تا توانی

ادامه

هر چند می‌شکافی تو موی در معانی

ادامه

پیک صبا اگر چه رنجور و ناتوانی

ادامه

ای ماه اگر به روزن او سر فروکنی

ادامه

تا چند در ابرو گره، هر سو نگاهی می‌کنی

ادامه

من نکنم دیده باز تا ننمائی تو روی

ادامه

از حیای عارض تو گل برآمد سرخ روی

ادامه

در وفا من بر رهم، ای بی‌وفا بی‌ره توئی

ادامه

ترک لشکرشکن عشوه‌گر عربده‌جوی

ادامه

یار عزیز و یوسف کنعان ما توئی

ادامه

روزی که برد بادم چون خاک به هر سوئی

ادامه

راضی نمی‌شوم ز وصالت به گفت و گوی

ادامه

به چشمه‌های دو چشمم در آی چون ماهی

ادامه

ای حسن تو آئینة انوار الهی

ادامه

شرفی باشد اگر چون تو مبارک ماهی

ادامه